Tου Ν. Α. Κωνσταντοπουλου Η πάλη είναι το άθλημα που διαχρονικά, από το 1968, προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό, σταθερότερα από κάθε άλλο, ολυμπιακά μετάλλια. Προσέξτε: Δεν λέμε πως έχει δώσει τα περισσότερα, αλλά σε πιο τακτά διαστήματα. Από τις έντεκα διοργανώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί από τότε, Ελληνες παλαιστές ανέβηκαν στο βάθρο των νικητών στις επτά, κατακτώντας, συνολικά, εννέα μετάλλια. Ούτε ο στίβος ούτε η ιστιοπλοΐα ούτε η άρση βαρών έχουν να επιδείξουν τέτοια συχνότητα επιτυχιών.Τα τελευταία χρόνια, όμως, η κατάσταση άλλαξε. Το 2008, μόλις τρεις παλαιστές μας προκρίθηκαν. Κι εφέτος τα πράγματα μοιάζουν χειρότερα. Με τα «χίλια ζόρια» ένας πρωταθλητής της ελευθέρας και μια γυναίκα θα ταξιδέψουν για το Λονδίνο. Ουδείς δε, της ελληνορωμαϊκής, μετά 104 χρόνια αδιαλείπτου παρουσίας. Και οι ελπίδες για μετάλλια εναποτίθενται στην... θεά Τύχη.Η ελληνική πάλη εδώ και χρόνια είναι θύμα εσωτερικών ερίδων, κακοδιοίκησης και διοικητικής αστάθειας. Φαίνεται, όμως, ότι η διοικητική σταθερότητα τείνει να αποκατασταθεί. Πρόσφατα δε, καταρτίσθηκε από τους επιστημονικούς συνεργάτες της Ομοσπονδίας, Νίκο Τσιακάρα και Σπύρο Ντάνη, το αναπτυξιακό πρόγραμμα «Πάλης Ξεκίνημα». Αν υλοποιηθεί, μπορεί μακροπρόθεσμα να αποδώσει καρπούς. Θα εξαρτηθεί, όμως, και από το αν η διοίκηση αντιληφθεί ότι πρέπει να προβάλλει το θεαματικό άθλημα.